Ege ve Boz'un Macerası

Ege, yemyeşil çayırda oynayan küçük bir çocuktu. Onun en iyi arkadaşı, kocaman, tüylü bir çoban köpeğiydi. Adı Boz'du.

Boz, Ege'yi çok severdi. Ege ne zaman gülse, Boz da onunla birlikte sevinirdi. Boz, Ege'nin her zaman güvende olduğundan emindi.

Güneşli bir sabahta, Ege ve Boz çayırda oyun oynamaya bayılırlardı. Topu yuvarlar, birbirlerini kovalar ve kahkahalarla gülerlerdi.

Boz, çok oyunbaz bir köpekti. Bazen Ege'nin şapkasını kapıp kaçar, Ege de onu yakalamak için peşinden koşardı. Neşeli bir kovalamaca başlardı!

Bir gün Ege, çayırda yeni bir çiçek keşfetmek istedi. Ama nereye gideceğini bilemedi. Boz, hemen Ege'nin yanına geldi.

Boz, nazikçe Ege'nin önünden yürümeye başladı. Ege, Boz'a güvenerek onun peşinden gitti. Boz, Ege'ye yol gösteriyordu.

Ve işte! Boz, Ege'yi rengarenk çiçeklerle dolu minik bir tepeye getirmişti. Ege çok sevindi! 'Teşekkür ederim, Boz!' dedi.

Birlikte çiçek topladılar, kelebekleri izlediler. Boz, Ege'nin yanında sessizce oturur, onu korurdu. Onların dostluğu çok özeldi.

Ege, Boz'un yanında kendini her zaman güvende hissederdi. Boz'un kocaman kalbi, Ege'ye cesaret verirdi.

Akşamüstleri, güneş batarken, Ege ve Boz son bir oyun daha oynarlardı. Gölgede saklambaç, sonra da eve dönüş.

Her geçen gün, Ege ve Boz'un dostluğu daha da büyüdü. Sadakatleri, onları birbirine sımsıkı bağladı.

Ege ve Boz, sadakat ve dostluğun onlara güven ve mutluluk getirdiğini biliyorlardı. Onlar, sonsuza dek en iyi arkadaşlardı!