Arda ve Meraklı Kurt Ulcan

Minik çoban Arda, yemyeşil tepelerde kuzularıyla oynuyordu. Kuzuları bembeyaz, Arda'nın kalbi ise neşeyle doluydu.

Ama bazen Arda sıkılırdı. 'Keşke biraz eğlence olsa!' diye düşündü. Aklına yaramaz bir fikir geldi.

Derin bir nefes aldı ve bağırdı: 'Kurt geliyor! Kurt geliyor!' Sesi vadide yankılandı.

Köydeki çiftçiler, tarlalarında çalışırken bu sesi duydular. 'Eyvah, Arda yardıma ihtiyacı var!' diye koşmaya başladılar.

Nefes nefese tepeye vardıklarında, ne bir kurt ne de bir tehlike vardı. Sadece Arda kıkır kıkır gülüyordu.

Köylüler üzüldüler. 'Arda, böyle şaka yapılmaz,' dediler ve işlerine geri döndüler. Ama Arda dersini almamıştı.

Birkaç gün sonra yine sıkıldı. Yine aynı oyunu oynadı: 'Kurt geliyor! Kurt geliyor!'

Köylüler sesi duydular ama bu sefer gelmediler. 'Herhalde yine şaka yapıyor,' diye düşündüler ve işlerine devam ettiler.

Tam o sırada, ormanın içinden meraklı bir kurt olan Ulcan çıktı. Ulcan, kuzuların arasında dolaşmaya başladı, sadece oyun oynamak istiyordu.

Arda bu sefer gerçekten korktu! 'Kurt geliyor! Yardım edin!' diye bağırdı. Ama kimse gelmedi, sesi boşluğa karıştı.

Arda çok üzüldü. Yaptığı hatayı anladı. Köye koştu ve tüm köylülerden özür diledi. 'Bir daha asla yalan söylemeyeceğim,' dedi.

Köylüler Arda'yı affettiler. Arda artık hep doğruyu söylüyordu ve herkes ona güveniyordu. Çünkü doğru söylemek, güveni getirir!