Can ve Uçan Arkadaşı Pof

Bu küçük Can. Can'ın bir sürü oyuncağı var ama en sevdiği arkadaşı bir balon. Kırmızı, mutlu yüzlü bir balon. Adı Pof. Pof konuşabilir, ama sadece Can duyabilir.

Bir gün Pof, "Sıkıldım Can," dedi. "Hadi bir maceraya çıkalım!" Can heyecanla sordu, "Nereye gidelim Pof?" Pof, "En yüksek ağacın tepesine gidelim!" diye fısıldadı.

Can, Pof'un ipini sıkıca tuttu. Pof havalandı, havalandı, havalandı. Can'ın ayakları yerden kesildi! Birlikte odanın penceresinden dışarı, gökyüzüne doğru süzüldüler. "Uçuyoruz!" diye güldü Can.

Parktaki en yüksek ağacı gördüler. Ağacın tepesinde minik kuşlar şarkı söylüyordu. "Merhaba kuşlar!" dedi Can. Pof ve Can, en üst dala yavaşça kondular.

Kuşlar onlara en tatlı şarkılarını söylediler. Sonra Pof, "Şimdi de bulutlara gidelim!" dedi. "Bulutlar pamuk şeker gibi mi?" diye sordu Can. "Gidip görelim!" dedi Pof.

Havalandılar, havalandılar, havalandılar. Yumuşacık beyaz bir bulutun üzerine indiler. Bulut, yaylanan bir yatak gibiydi! Üzerinde zıpladılar. Zıp, zıp, zıp!

Sonra Pof, "Gökkuşağını görüyor musun?" diye sordu. "Hadi oradan kayalım!" Can, "Vay canına!" dedi. Rengarenk bir kaydırak gibiydi.

Pof ve Can gökkuşağının en tepesine uçtular ve aşağı doğru kaydılar. Vızzz! Kırmızı, turuncu, sarı, yeşil, mavi! Tüm renklerin içinden geçtiler. Bu şimdiye kadarki en iyi kaydıraktı!

Güneş batmaya başladığında, Pof yavaşça alçaldı, alçaldı, alçaldı. Can'ı odasının penceresinden içeri nazikçe geri getirdi. Macera bitmişti.

Can yatağına uzandı ve Pof'un ipini tuttu. Pof tavanda sessizce süzülüyordu. Pof sadece bir balon olabilirdi ama Can için en iyi arkadaştı. Çünkü hayal etmek en güzel oyundur.