Altın Tüyün Sırrı

Güneşli bir sabahtı. Minik Işıl, parkta neşeyle koşuyordu. Kuşlar cıvıl cıvıl ötüyor, çiçekler mis gibi kokuyordu.

Tam o sırada, pırıl pırıl parlayan bir şey gördü yerde. Eğildi, dikkatlice baktı. 'Aaa, bu ne kadar da güzel!' dedi.

Elinde tuttuğu şey, küçücük, yumuşacık, altın rengi bir tüy! Tüy, Işıl'ın avucunda usulca parlıyordu. Sanki sihirli gibiydi!

Işıl düşündü: 'Bu tüyü ne için kullanabilirim acaba? En güzel ne yapabilirim onunla?'

Birden, uzakta minik bir kedi yavrusu gördü. Kuyruğu bükülmüş, gözleri dolu doluydu. Annesini kaybetmiş gibiydi.

Işıl hemen kedinin yanına gitti. Altın tüyü nazikçe kedinin başına dokundurdu. Tüy parladı ve kedi mırıldanmaya başladı.

Sonra, Işıl kediyi kucakladı ve annesini bulana kadar ona eşlik etti. Kedi annesine kavuşunca çok mutlu oldu!

Işıl, yolda yaşlı bir teyzeyi gördü. Pazardan aldığı ağır çantaları taşımakta zorlanıyordu.

Işıl, altın tüyü teyzenin çantalarına doğru uzattı. Tüy parladı ve çantalar hafifleşti! Teyze şaşkınlıkla gülümsedi.

Işıl, arkadaşlarıyla oyun oynarken, birinin topunu kaçırdığını gördü. Altın tüyü topa doğru tuttu ve top geri geldi!

Işıl, altın tüyünü her zaman iyilik için kullandı. Paylaştı, yardım etti ve sabırla bekledi. Minnoş kedi mırıldanarak, Ayşe Teyze de gülümseyerek ona teşekkür etti.

Arkadaşı Can da Işıl'ın iyilikleriyle çok mutlu oldu. Çünkü Işıl biliyordu ki, nezaket ve iyilik, dünyayı en güzel yere dönüştüren sihirli güçtü! Herkes mutlu ve huzurluydu.