Kırmızı Başlıklı Kız ve Kurnaz Kurt

Evvel zaman içinde, ormanın kenarındaki şirin bir kulübede annesiyle birlikte yaşayan sevimli bir kız çocuğu varmış. Büyükannesinin hediye ettiği kırmızı pelerinini o kadar çok severmiş ki, herkes ona "Kırmızı Başlıklı Kız" dermiş. Bir gün annesi, "Büyükannen biraz rahatsız," demiş. "Ona bu sepeti götürür müsün? Ama sakın ormandaki patikadan ayrılma ve kimseyle konuşma."

Kırmızı Başlıklı Kız, sepetini koluna takıp neşeyle yola koyulmuş. Orman o gün bir harikaymış. Güneş ışıkları ağaçların yaprakları arasından süzülüyor, kuşlar en güzel şarkılarını söylüyordu. Kelebekler etrafında dans ederken, o da patikada zıplaya zıplaya ilerliyordu. Annesinin uyarısını neredeyse unutmuştu.

Ama Kırmızı Başlıklı Kız'ın fark etmediği bir şey vardı. Sık ağaçların arkasında bir çift kurnaz göz onu izliyordu. Bu, ormanın en hilekâr kurduydu. Kurdun midesi gurulduyordu ama aklında yemekten daha fazlası vardı: bir plan. Sessizce kızı takip etmeye başladı, adımları o kadar yumuşaktı ki, kuru bir yaprağı bile çıtırdatmıyordu.

Kurt, bir anda ağacın arkasından çıkıp Kırmızı Başlıklı Kız'ın önüne geçti. En dost canlısı ses tonuyla, "Merhaba küçük kız," dedi. "Bu güzel günde böyle tek başına nereye gidiyorsun?" Kırmızı Başlıklı Kız, karşısında aniden beliren kurttan biraz ürktü ama kurdun nazik sesi onu rahatlattı.

"Büyükanneme gidiyorum," diye cıvıldadı Kırmızı Başlıklı Kız. "O biraz hasta da, ona kek ve meyve suyu götürüyorum." Kurt, "Ne kadar düşünceli bir torun!" dedi. "Ama baksana, şu ilerideki çiçekler ne kadar güzel! Büyükannen taze çiçekleri görünce daha çok sevinmez mi?"

Annesinin sözlerini tamamen unutan Kırmızı Başlıklı Kız, "Harika bir fikir!" diyerek patikadan ayrıldı ve çiçek tarlasına doğru koştu. En güzel papatyaları, menekşeleri toplamaya başladı. O çiçeklerle oyalanırken, kurt zaman kaybetmeden kestirme bir yoldan büyükannenin evine doğru dörtnala koşmaya başladı.

Kurt, büyükannenin evine Kırmızı Başlıklı Kız'dan çok önce vardı. Kapıyı yavaşça çaldı. İçeriden büyükannenin zayıf sesi duyuldu: "Kim o?" Kurt, sesini incelterek cevap verdi: "Benim, büyükanne, Kırmızı Başlıklı Kız! Sana kek getirdim!"

"Mandalı çevir de gir içeri, yavrum. Yataktan kalkacak halim yok," dedi büyükanne. Kurt içeri dalar dalmaz, zavallı büyükanne yatağında doğrulup karşısında kurdu görünce donakaldı. Kurt, bir kahkaha atarak yaşlı kadını yatağındaki kalın yorgana sardı ve gürültü yapmasın diye onu odadaki büyük, ahşap dolabın içine sakladı.

Kurt, büyükannenin geceliğini giyip, başlığını taktı ve yatağa uzandı. Çok geçmeden Kırmızı Başlıklı Kız geldi. Kapının aralık olduğunu görünce şaşırdı. İçeri girdiğinde yatakta yatan büyükannesinin ne kadar tuhaf göründüğünü fark etti. "Büyükanne," dedi, "kulakların ne kadar da büyük!"

Kurt, boğuk bir sesle, "Seni daha iyi duyabilmek için, yavrum," diye cevap verdi. "Peki gözlerin neden bu kadar büyük?" diye sordu kız. "Seni daha iyi görebilmek için," dedi kurt. "Ama büyükanne, ellerin ne kadar da büyük!" Kurt, "Sana daha sıkı sarılabilmek için," diye homurdandı.

Kırmızı Başlıklı Kız, titreyen bir sesle son sorusunu sordu: "Peki o korkunç, sivri dişlerin... Onlar neden bu kadar büyük?" Kurt, "SENİ DAHA İYİ YAKALAMAK İÇİN!" diye kükreyerek yataktan fırladı. Tam o sırada, kulübenin kapısı gürültüyle açıldı! Elinde baltasıyla uzun boylu bir oduncu içeri girdi.

Kurnaz kurt, savaşmaktan çok hile yapmayı severdi. Karşısında cesur oduncuyu görünce ödülü koptu. Bir an bile düşünmeden açık pencereye doğru atladı ve kendini dışarı atıp ormanın derinliklerinde gözden kayboldu. Kırmızı Başlıklı Kız hemen dolaba koşup büyükannesini kurtardı. Birbirlerine sıkıca sarıldılar. O günden sonra Kırmızı Başlıklı Kız, dikkatli olmanın ne kadar önemli olduğunu anladı ama en zor anlarda bile iyiliğin ve cesaretin her zaman bir yol bulup kazandığını da asla unutmadı.